Το ακούς και στην αρχή δεν σε πονάει. Σε ξαφνιάζει, σε παραξενεύει, αλλά δεν σε πονάει.
Κοιτάς τον εαυτό σου αναζητώντας αυτό το θάμπωμα.
Σκέφτεσαι τι έχεις περάσει.
Χρόνια συνεχόμενα υπό πίεση.
Δύσκολες συνθήκες, δύσκολες μέρες και οι δικαιολογίες εύκολες και «λογικές».
Σου έχει δώσει άλλωστε η ζωή πολλές τέτοιες δικαιολογίες να επικαλείσαι στις δύσκολες στιγμές που ο εαυτός σου σε φέρνει προ της εικόνας σου.
Λίγο η δουλειά, λίγο οι απώλειες, άλλο λίγο και οι γέννες, να μωρέ κι ένα διαζύγιο, προδοσίες και σχέσεις ζωής που γίνανε μακρινές αναμνήσεις..
Και περνάει ο καιρός και η φράση γυρνάει στο μυαλό σου.
Γυρνάει και σε παιδεύει, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις.
Εικόνα θαμπή.
Τι έγινε;
Τι έφταιξε;
Κι άσε στην άκρη τις εύκολες δικαιολογίες..
Εσύ έφταιξες. Κανείς άλλος, μόνο εσύ..
Εσύ που αποφάσισες να παίξεις όλους τους ρόλους μα ξέχασες τον σημαντικότερο. Τον βασικότερο απ’όλους.
Εκείνον του εαυτού σου.
Εικόνα θαμπή.
Κι όταν με κοιτάω, πονάει πιο πολύ!
Θάμπωσα γιατί ξέχασα.
Με ξέχασα..
Ζήταγα από τους άλλους να μην με θεωρούν δεδομένη αλλά θεώρησα εγώ δεδομένα και κεκτημένα όλα τα άλλα σε εσένα.
Ξέχασα τον εαυτό μου παίζοντας ρόλους με οσκαρικές ερμηνείες.
Της κακιάς, της καλής, της μητέρας, της φίλης, της αδερφής…
Έμαθα να αγαπώ τους άλλους, να φροντίζω τους άλλους, να ασχολούμαι με τους άλλους.
Μόνο που ποτέ δεν έμαθα να αγαπάω εμένα.
Να φροντίζω εμένα.
Να κανακεύω εμένα.
Να αγκαλιάζω εμένα.
Και τελικά μήπως μαθαίνουμε τα πάντα εκτός από αυτό;
Μεγαλώνουμε και μας μαθαίνουν πώς να αγαπάμε τους άλλους.
Πώς να φροντίζουμε τους άλλους.
Πώς να προστατεύουμε τους άλλους.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με ακριβώς αυτό τον τρόπο..
Δεν θυμάμαι κανέναν να μου είπε πώς να αγαπάω εμένα πρώτα και μετά όλους τους άλλους.
Θαμπή εικόνα.
Πονάει..
Πεισμώνει..
Γίνεται στόχος..
Στόχος για εμένα, όχι για εσένα.
Πάει καιρός που όλα τα έκανα για κάποιον άλλο.. τώρα όμως.. είναι η στιγμή να γίνουν όλα για μένα..
anapnoes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου