18 Αυγούστου 2017

ΑΧ ΒΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ

Αχ βρε άνθρωπε, κάνεις τη ζωή σου δύσκολη στα πιο απλά ζητήματα.
Δειλιάζεις και υψώνεις τείχη για να μην πληγώσεις και να μην πληγωθείς, ενώ το “μαζί” τα διαλύει όλα. Προφασίζεσαι αποστάσεις και άλλες τέτοιες φτηνές δικαιολογίες για να σωθείς από κάτι που θα σε κρατούσε ζωντανό.
Συμβιβάζεσαι στα εύκολα, σε αυτά που έρχονται βολικά και διώχνεις μακριά αυτά που χρειάζονται λίγο παραπάνω κόπο.
Αχ βρε άνθρωπε, θάβεις μόνος σου τον εαυτό σου σε έναν λάκκο δίχως διέξοδο από φόβο. Φόβο για το αύριο. Ξέρω τα δύσκολα θέλουν αποθέματα ψυχής και αντοχή, πολλή αντοχή. Μα τα δύσκολα είναι εδώ για να σου θυμίζουν γιατί αξίζει να ζεις. Τα εύκολα όλοι τα έχουν, ανθρωπάκο, το θέμα είναι να κατακτήσεις τα δύσκολα.
Αχ βρε άνθρωπε, αν δεν παλέψεις και λίγο για αυτά που θες πως περιμένεις να ζήσεις; Σε ζωή φτιαγμένη με ροδοπέταλα δεν έζησε κανείς. Χρειάζεται να ανοίξεις γόνατο για να μάθεις ποδήλατο σου λένε, έτσι και με τη ζωή. Αν δεν παλέψεις δεν κατακτάς. Και ποιό το νόημα να έχεις κάτι αν δεν το έχεις κατακτήσει και απλά σου έχει δοθεί;
Αχ βρε άνθρωπε, βολεύεσαι. Βολεύεσαι στα εύκολα και στα ευχάριστα και αποφεύγεις τα δύσκολα όπως ο διάολος το λιβάνι. Φυγόπονος κατάντησες άνθρωπε, αδυνατώντας να καταλάβεις τι πάει λάθος. Εθελοτυφλείς, πλάθοντας έτσι τις καταστάσεις που να σε βολεύουν.
Αχ βρε άνθρωπε, η βόλεψη κρατάει λίγο, έπειτα από ένα σημείο και στην πιο βολική θέση να είσαι πιάνεσαι. Κουράζεσαι. Θες να αλλάξεις θέση. Μα κι αυτό το φοβάσαι βρε άνθρωπε. Φοβάσαι να κουνήσεις έστω και λίγο το δάχτυλό σου λες και θα διαταράξεις το χωροχρόνο και θα φέρεις τούμπα το σύμπαν.
Αχ βρε άνθρωπε, αν δεν κυνηγήσεις και λίγο αυτά που θες τίποτα δεν θα σου έρθει στο πιάτο. Στρογγυλοκάθισες στον καναπέ σου και ξέχασες ξαφνικά να διεκδικείς. Τη ζωή σου, τα όνειρά σου, τα δικαιώματά σου. Αφήνεις άλλους να αποφασίζουν για εσένα, σε πράγματα που θα έπρεπε να έχεις τον πρώτο λόγο.
Αχ βρε άνθρωπε, μια ζωή την έχεις και αν δεν την περάσεις όπως θες, δεν θα έχεις ζήσει.
Τι φοβάσαι;
Την απογοήτευση;
Όλοι την έχουν περάσει. Και όλοι θα την περάσουν. Κανείς δεν αποτελεί εξαίρεση. Γιατί να αποτελέσεις εσύ;
Αχ βρε άνθρωπε, ρουτίνιασες και αφήνεις τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου δίχως να την αρπάξεις από τα κέρατα. Χάνεις μέσα από τα χέρια σου πράγματα που λαχταράς από φόβο μήπως ταράξεις την ρουτίνα σου, την βολεμένη καθημερινότητά σου. Χάνεις το παρόν σκεπτόμενος ένα μέλλον δίχως ουσία.
Αχ βρε άνθρωπε, ξεκούνα λίγο από τον καναπέ σου, ζήσε όπως θες να ζήσεις και παραμέρισε τους φόβους σου.
Αχ βρε άνθρωπε, αφήνεις τη ζωή να περάσει ανεκμετάλλευτη από φόβο!
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
ΠΗΓΗ 

Δεν υπάρχουν σχόλια: